W 2003 roku Leon Tarasewicz zrealizował w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski wielką wystawę, która była eksperymentalnym przekroczeniem granic malarstwa. W kilku salach na pierwszym piętrze powstały instalacje z barwionego betonu i rusztowań. W pierwszej sali obrazem stała się podłoga, po której chodzili widzowie a na środku w ogromnej masie zastygłego kolorowego betonu zatopione były trzy betoniarki. W każdej z betoniarek beton w innym kolorze: czerwony, żółty lub niebieski i te barwy znajdowały się też na podłodze. W innej sali na środku został umieszczony monumentalny czerwony sześcian. Wystawę zamykał tunel utworzony z rusztowań i pomarańczowego betonu. Wąski korytarz prowadził do okna w wieży.

Wystawa powstała z ogromnej ilości betonu, rusztowań, desek i była budowana przez wiele tygodni. Rola artysty nie ograniczała się jedynie do zaprojektowania instalacji i nadzorowania realizacji. Leon Tarasewicz przez cały czas ciężko i fizycznie pracował razem z ekipą techniczną. Robił własnoręcznie wszystko, co było możliwe i dał widzom niepowtarzalną okazję wejścia do wnętrza obrazu i szczególnego doświadczenia koloru i przestrzeni.