Kunstkamera to pojęcie wyjęte z czasów zamierzchłych; oznacza gabinet osobliwości, prywatny skarbczyk niespotykanych pospolicie cudaczności. Jagoda Stączek, inspirując się przeszłością i tym szczególnym zjawiskiem, postanowiła stworzyć swe własne panoptikum.
Artystka stara się w swoich pracach ująć cudowność i przestrach, jaki pamięta czy to z zasłyszanych opowieści. Na wystawie podziwiamy kwiaty, owady, zwierzęta, ich hybrydy, anatomiczne kurioza, kościotrupy, surrealistyczne sceny, anachroniczne układanki. Stylizacja na minione epoki, obecna przy tym nuta nostalgii i sympatii dla kiczowatej małomiasteczkowości sprawiają, że doświadczamy wyimaginowanego świata nieokreślonego miejscem i czasem, mającego coś z przeszłości – albo raczej naszych wyobrażeń o niej. Konsekwencja w stosowaniu języka baśni jako uniwersalnego, transgranicznego medium, pasja artystki w tworzeniu analogowych, papierowych kolaży i obiektów - niektórych wyposażonych w mechanizm wprawiający je w ruch – jest ukłonem w stronę zepchniętych z piedestału popularności technik artystycznych, próbą zwrócenia się w stronę sfery, która powoli znika nam z pola widzenia (albo staje się osobliwością), a także zapytaniem o rolę wyobraźni w pamięci o minionych wydarzeniach.