NEOSOCSURDADA – to określenie A. Kwietniewskiego na nowy styl artystyczny I połowy lat 80-tych, odwołujące się do neosocrealizmu, dadaizmu i surrealizmu. Praktykowany był głównie przez środowisko Kultury Zrzuty, twórców skupionych wokół łódzkiego Strychu oraz Łodzi Kaliskiej. Uważani za anarchistów sztuki, rewidowali wszystko, co dotychczas w niej zaistniało, szczególnie usankcjonowane już modernizm i awangardę oraz okoliczności społeczno-polityczne. Działania ich oparte były na żarcie, kpinie, ironii, skandalu, kontestacji wszelkich wartości.

Fotografia była jednym z najistotniejszych sposobów wyrażania nurtujących ich problemów i postawy artystycznej. Służyła zarówno do dokumentowania wydarzeń czy sytuacji inscenizowanych, jak też była obiektem manipulacji czy konstruowania fikcyjnych narracji. Jako obiekt materialny była poddawana różnym zabiegom – fotomontaż, przemalowywanie, dodawanie tekstu. Do swoich praktyk wykorzystywali również zdjęcia amatorskie oraz fotografie uznanych twórców.  Swoje prace fotograficzne zamieszczali też w prywatnych, nie poddawanych cenzurze, wydawnictwach takich jak „Tango” czy „Hola Hoop”.