Wystawa „Scena 2000” była próbą prezentacji najbardziej aktualnych postaw i strategii artystycznych dominujących w obszarze polskiej sztuki współczesnej w roku 2000. Kończył się XX wiek, sztuka krytyczna poszukiwała nowych form krytyczności, choć nadal była punktem odniesienia dla wielu późniejszych zjawisk. Malarstwo odkrywało nowe estetyki, pojawiła się Grupa Ładnie a artyści różnych dziedzin zaczynali wchodzić ze swoją działalnością do przestrzeni wirtualnej. W czasie trwania wystawy „Scena 2000” trudno było uchwycić jakiś wyraźny wspólny mianownik dla prezentowanych prac, jednak z perspektywy ponad dwudziestu lat widoczna jest tendencja wychodzenia sztuki ze swojej enklawy i próby zacierania granic pomiędzy sztuką i rzeczywistością a także wyjścia do społeczeństwa i pewnego wyciszenia napięcia i buntów przeciwko mechanizmom społecznym. Nie było to z pewnością jeszcze zjawisko silnego zaangażowania społecznego sztuki, które w Polsce nabrało rozpędu kilkanaście lat później. Raczej mieliśmy wówczas do czynienia z pracami dystansującymi się od zagadnień politycznych czy procesów globalnych, skupionych na indywidualnym doświadczeniu realiów codzienności. Paradoksalnie koniec roku 2000 i rok 2001 to czas, w którym światem polskiej sztuki współczesnej wstrząsają skandale. Miesiąc przed otwarciem wystawy w Zamku Ujazdowskim Daniel Olbrychski pociął szablą kilka zdjęć na wystawie „Naziści” Piotra Uklańskiego w warszawskiej Zachęcie. Trzy dni po otwarciu „Sceny 2000” miało miejsce słynne wydarzenie, również w Zachęcie, związane z pracą Maurizia Cattelana „La Nona Ora”, przedstawiającą figurę papieża Jana Pawła II upadającego pod ciężarem meteorytu – dwoje posłów weszło do galerii i odsunęło meteoryt, w rezultacie uszkadzając rzeźbę. Rok później w gdańskiej Galerii Wyspa Dorota Nieznalska wystawiła instalację zatytułowaną "Pasja", co dało początek najdłuższemu procesowi o obrazę uczuć religijnych w Polsce.

W tak gorącym dla środowiska artystycznego czasie była prezentowana w Zamku Ujazdowskim wystawa mająca charakter przeglądu młodej sztuki i chociaż oprócz artystów będących u początku swojej drogi (Hubert Czerepok, Rafał Bujnowski) byli też przedstawiciele zupełnie innego pokolenia (Paweł Althamer, Artur Żmijewski), to na pewno mieliśmy do czynienia z tym, co wtedy było najbardziej aktualne. Bez jakiegokolwiek tematycznego zawężenia kuratorzy uchwycili główne zjawiska z polskiej sceny sztuki współczesnej. Obok nazwisk o ugruntowanej pozycji, jak Mirosław Bałka, Zbigniew Libera czy Marek Kijewski, swoje prace pokazali artyści bardzo młodzi, którzy w późniejszych latach zdobyli międzynarodowe uznanie, na przykład Wilhelm Sasnal czy Anna Konik.