Beril Vallien, szwedzki artysta, który w 1999 roku na wystawie „Szwedzkie szkło artystyczne” zaprezentował swoje niezwykłe oryginalne rzeźby ze szkła, twierdzi że tworzywo wyraża dwa skrajne stany: ciepło i zimno. Z jednej strony kojarzy się z lodem, z drugiej, we wspaniały sposób absorbuje światło, kumuluje energię.

Inspiracją do stworzenia cyklu „Głowy” było autentyczne wydarzenie. W 1876 roku trzynastoletnia Karolina Olsson poślizgnęła się i upadła. Następnego dnia zapadła w sen, który trwał trzydzieści dwa lata. Po przebudzeniu, o swoim długim pobycie w kraju czerni i ciszy mówiła: „Pamiętam jedynie wielką ciemność i niebieskich ludzi”. Artysta stworzył dwadzieścia cztery portrety, wyobrażające „niebieskich ludzi” nawiedzających przez ponad trzydzieści lat Karolinę. Starał się ich wyobrazić, zastanawiając się jednocześnie co czuła mała dorastająca dziewczynka, a później dojrzała kobieta. Oprócz niebieskich głów, przypominających maski, zaprezentował on słynne szklane łodzie.