„Malarstwo towarzyszy ludzkości – uzupełnia pamięć wyobraźni, jest sposobem porozumienia. Może być sztuką, zawodem, wiedzą, pasja, amatorstwem, mądrością i głupotą. Może wyrazić to wszystko czego nie potrafi przekazać słowo…”

W maju 2025 roku artysta obchodziłby 100. urodziny. Był malarzem, rysownikiem i pedagogiem. Studiował malarstwo w krakowskiej ASP i historię sztuki na UJ. W latach 1961-1996 był wykładowcą w ASP w Warszawie, zaś od 1976 r. jej profesorem. Debiutował na wystawie w warszawskim Arsenale w 1955 roku. W latach 1957-1961 współpracował z Galerią Krzywe Koło. Początkowo malował obrazy figuratywne, od drugiej połowy lat 50. wypracował charakterystyczny styl abstrakcyjny, opierający się na poszukiwaniach kolorystycznych. Zaczął malować kompozycje abstrakcyjne, w których obecny był aspekt intelektualny, zawarty w konstrukcji obrazu, ale też i w warstwie emocjnalnej obecnej w kompozycji kolorystycznej, monochromatycznej, jak i w fakturze płócien. Szukał konsekwentnie związków pomiędzy materią, światłem, przestrzenią i barwą. W kolejnych latach obrazy, które malował stawały się niemal monochromatyczne, z dominantą jednej barwy, a elementy figuracji zostały wyeliminowane. Porzucił także nadawanie dziełom literackich tytułów i konsekwentnie oznaczał je numeracją rzymską. Od lat 60. inspirował się op-artem. W nowszych obrazach Gierowski używał już tylko podstawowych form geometrycznych i intensywnych kolorów. Artysta nieustannie prowadził poszukiwania nowej formuły obrazu malarskiego, pozbawionego przez twórcę wszystkich innych treści, poza tymi jakie niesie kolor.