W twórczości i w życiu urodzonego w 1951 roku Pawła Kwieka widoczne wyraźnie są dwa okresy: pierwszy, do początku lat 1980, można byłoby nazwać okresem poznania poprzez rozum, poznania swoich granic i granic swojego świata, prób mierzenia się z nieskończonością, okresem świeckim i awangardowej sztuki świeckiej; drugi, który nastąpił po przemianie duchowej, można byłoby nazwać okresem osobistego, bardzo intymnego doświadczania prawd i prawdziwości Ewangelii, i przyjęcia ich, okresem mistyczno-religijnym i awangardowej sztuki mistyczno-religijnej. Pomimo takiego rozróżnienia i oddzielenia, jeśli spróbuje się spojrzeć na całość życia Pawła Kwieka, to można stwierdzić, raczej powtórzyć za nim, że „każde następne dzieło sztuki było swojego rodzaju rewolucją i odkryciem”, że z jego punktu widzenia dochodziło do odkrywania i przygotowywania się do zmierzenia się z tajemnicami duchowości – tajemnicami sacrum, tajemnicami twórczości innych niż twórczość artystyczna, tajemnicami posłannictwa człowieka, tajemnicami czynienia dobra, nie tylko dóbr, w tym i dzieł sztuki, i tajemnicą śmierci, w tym i tajemnicą śmierci mistycznej, „rezygnacji z siebie, z własnego ja, ze sztuki”. Tajemnic tych, podkreślał, sztuka nie potrafi przekazać, może się tylko do nich przybliżać i czerpać z ich doświadczania. Formy artystyczne przestają też być ważne, Paweł Kwiek korzysta z tych, które są najbardziej przydatne wtedy, gdy pragnie się czymś podzielić, coś przekazać lub coś wyrazić: może to być zatem i spotkanie, i rozmowa, i działanie zapisane przed kamerą lub aparatem fotograficznym, może to być poezja lub refleksja teoretyczno-filozoficzna lub mistyczno-religijna, może to być malarstwo, może też być i rysunek, może też być połączenie ze sobą rożnych dyscyplin i technik artystycznych.  Najważniejszymi pozostają w myśli Pawła Kwieka zawsze człowiek, jego posłannictwo w rzeczywistości i dobro.