Architektoniczne projekty Tadashiego Kawamaty powstają pomiędzy sztuką, architekturą i urbanistyką. Drewniane instalacje przypominają rusztowania lub jakieś nieoczywiste konstrukcje. Są pełnymi wizualnego chaosu strukturami, które silnie kontrastują z miejskim otoczeniem. Ta pozorna przypadkowość i brak porządku stwarza wrażenie niemożliwości tych projektów, ale są one architektonicznie opracowane i przystosowane do użytkowania. Kawamata kwestionuje nasze przyzwyczajenia związane z postrzeganiem architektury, wpisując się w nurt architektury dekonstrukcji. Sięgając po materiał, który często wygląda jak przypadkowe odpady (nierównej długości deski, tektura) i wybierając specyficzną formę swoich instalacji, artysta odnosi się do nomadyczności i tymczasowości współczesnej architektury tworzonej przez bezdomnych i ubogich. W tym kontekście architektura Tadashiego Kawamaty staje się sztuką zaangażowaną społecznie, ukazującą społeczne kontrasty i wykluczenie ekonomiczne dużej części mieszkańców miast całego świata.

Wystawa z 2001 roku była zapowiedzią projektu „Rekonstrukcja”, sfinalizowanego w 2003 roku, który polegał na rewitalizacji XIX-wiecznych piwnic zlokalizowanych przed Zamkiem Ujazdowskim. Interwencja Tadashiego Kawamaty polegała na osłonięciu przeszklonym dachem sklepień i konstrukcji drewnianej podłogi i schodów wewnątrz piwnic.