Prace ręczne – tak o swojej twórczości mawiała Teresa Gierzyńska. To przekorne sformułowanie dotyka sedna jednego z problemów poruszanych przez autorkę – kobiecego miejsca w świecie.

Fotografując samą siebie bada świat nie tylko materialny, nie tylko wizerunek ale też stany wewnętrzne, swoje rozterki, uczucia, granice. Ważna jest nie tylko ona sama ale też miejsce i wszystkie zabiegi dokonane z samą fotografią – powielenie, zamazanie, zamalowanie, dorysowanie, łączenie elementów z różnych rzeczywistości, wybrany kadr.

W cyklach fotograficzno-graficznych obserwuje samą siebie, swoje otoczenie i inne kobiety jako holograf społecznej wizji. Rejestruje upływ czasu, zmienność stanów emocjonalnych i relacji.